Puberproof (gepubliceerd in het Eindhovens dagblad)

‘Paste het niet?’, vraagt de medewerkster van de HEMA.
‘Jawel hoor, maar het is niet 'puberproof.’ Ik zucht en leg de kassabon op het stapeltje kleding op de toonbank.
Er verschijnt een frons op het voorhoofd van de vrouw en ze kijkt me vragend aan. Bij het zien van mijn blik, kiest ze ervoor niet verder te vragen. Een verstandige keuze.

Een dag eerder heb ik in een enthousiaste bui een leuk 'pyama-setje' gekocht, voor 's avonds op de bank. Een soort huispak, maar dan zonder de Roy Donders glitters en pailletjes.
Ik heb namelijk de gewoonte om vrijwel direct na het avondeten, in iets gemakkelijks te schieten. Met andere woorden: een verwassen en vormloze joggingbroek met een sweatshirt, want dat zit het lekkerst.

Sinds de kinderen wat ouder zijn, komen er 's avonds regelmatig nog wat vrienden langs. Heel gezellig en leuk, maar ook erg wennen. Bezoek komt, volgens Brabantse gewoonte, bij ons gewoon 'achterom'. Dus ook de vrienden van onze kinderen.
De route naar het domein van de kinderen; de slaapkamers waar ze zich direct na het toetje verschansen en hun bezoek ontvangen, loopt via de keuken, door de huiskamer en vervolgens de trap op naar boven. Hierdoor wordt dat 'langs komen' ook meteen erg letterlijk. Regelmatig staat er plotseling een lange slungel in de kamer, daar waar ik in mijn huispak op de bank zit.
Na enkele, niets ontziende, opmerkingen over mijn outfit vanuit het puberfront heb ik mezelf voorgenomen toch maar eens een nieuw 'banksetje' te kopen.

In de HEMA zie ik meteen iets leuks hangen. Een vrolijke roze, geruite broek. Een 'heren'model, met een lekker vrouwelijk touch en bijpassend shirt.
‘Dat doe je expres’, bromt de eerste bij het zien van mijn nieuwe aanwinst. ‘Afschuwelijk’, sist nummer twee er achteraan. ‘Dat kun je toch hopelijk wel terugbrengen, hé?’

Twee dagen later loop ik weer in mijn oude vertrouwde en vooral versleten setje de kamer in. Uit de radio galmt; 'I'm too sexy for my love, too sexy for my... Overdreven kreunend zing ik de woorden mee en schud wild met mijn kont.
Met de klink van de kamerdeur nog in mijn hand, hoor ik achter me een jongens stem: ‘Hallo mevrouw, zijn ze boven